مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی به سینما کمک نکرد
تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۹۸۳۷۶
سید رضا اورنگ، کارشناس و منتقد سینما در برنامه «سینما معیار» رادیو گفت‌وگو درباره سینمای تجربی و عملکرد مرکز سینمایی گفت: سینمای تجربی در دنیا معنای دیگری دارد. یعنی فیلمسازی در فضا‌های جدید که قبلاً چنین فیلم‌هایی ساخته نشده، ولی اینجا درباره‌اش معکوس فکر می‌شود.
اورنگ با بیان اینکه در ایران کسی بخواهد فیلمی را برای اولین بار بسازد، در سینمای تجربی قرار می‌گیرد، افزود: وقتی شما در سینمای حرفه‌ای می‌آیید، جای تجربه کردن نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این منتقد سینما معتقد است که در ایران به بهانه کمک سازمان‌هایی با بودجه‌های کلان تشکیل می‌شود و بعد اتفاقاتی که باید بیفتد، نمی‌افتد. نمونه‌اش مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی است که در سال ۱۳۶۳ به عنوان سینمای مستند تشکیل شد و در وزارت ارشاد واقع شده بود. این مرکز در دو دوره با انجمن سینمای جوان ترکیب شد و بعد دوباره تفکیک شد.
این کارشناس سینما توضیح داد: انگار اساسنامه‌ای برای این مرکز وجود ندارد. وقتی شما اقدام به تشکیل سازمانی می‌کنید، باید اساسنامه داشته باشید. نه اینکه با ورود هر مدیری تغییراتی در ساختار ایجاد شود. باید دید این تغییرات به نفع سینما بوده یا به ضرر سینماست. اگر به نفع سینما بود اوضاع سینما به این روز نمی‌افتاد. سینمای مستند ما که یک زمانی حرفی برای گفتن در دنیا داشت، الان به این وضعیت افتاده است. شاید بهترین دوره مستند‌سازی دهه ۴۰ بود. جوانان کاربلد و باسواد وارد کار شدند و فیلم‌هایی ساختند که در تاریخ سینما ساخته نمی‌شود.
وی توضیح داد: شما نمی‌توانید با ساخت ساختمان به سینما کمک کنید. مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی به عنوان بهانه‌ای برای کمک به سینما و کارگردانان جوان راه‌اندازی شد، ولی چنین اتفاقی رقم نخورد.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاترمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی منتقد سینما سینمای تجربی سینمای تجربی سینمای مستند
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۹۸۳۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کدام فیلم‌های سینما به جامعه کارگری ادای دین کردند؟
به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، فیلم‌های سینمایی با محوریت کار و کارگر که در طبقه‌بندی ژانر اجتماعی قرار می‌گیرد، همواره با اقبال مخاطب مواجه بوده است، فیلم‌هایی که افزون‌بر تصویر کردن دغدغه و روزگار پر محنت این قشر تلاش‌گر، در دل قاب‌های سخنگوی خود روایتگر آسیب‌های اجتماعی نیز بوده‌اند.
گرچه سینمای کارگری در ایران به‌دنبال سینمای نئورئالیسم ایتالیا پیش از وقوع انقلاب اسلامی کلید خورد، اما دیری نپایید که با گذشت سال‌های نه چندان طولانی از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، سینمای کارگری رنگ بیشتری به خود گرفت؛ سینمایی که گذشته از سهراب شهیدثالث و کامران شیردل تا پیش از نیمه دوم دهه ۵۰، خسرو سینایی، عباس کیارستمی، رخشان بنی‌اعتماد، کیانوش عیاری، ابوالفضل جلیلی، اصغر فرهادی و سعید روستایی را در دایره مهم‌ترین فیلمسازان خود از بعد از وقوع انقلاب می‌بیند.
در کنار فیلم‌هایی چون «نگهبان شب» و «جنگ جهانی سوم» از رضا میرکریمی و هومن سیدی که مهم‌ترین نماینده‌های آثار کارگری اخیر سینمای ایران شمرده می‌شوند، از «به‌آهستگی» مازیار میری، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» وحید جلیلوند، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «شیفت شب» نیکی کریمی، «پنج ستاره» مهشید افشارزاده و «ساعت ۵ عصر» مهران مدیری می‌توان از دیگر آثار عرصه یادشده یاد کرد.
همچنین مجید مجیدی با «آواز گنجشک‌ها»، علی رفیعی با «آقا یوسف»، بهرام توکلی با «اینجا بدون من»،جمشید محمودی با «چند متر مکعب عشق»، احمدرضا معتمدی به واسطه «آلزایمر» و منوچهر هادی به‌واسطه «کارگر ساده نیازمندیم»، از جمله دیگر کارگردانانی هستند که با ساخت فیلم‌های یادشده در تولید آثار سینمای کارگری دستی بر آتش داشته‌اند.
البته پیداست که در برخی از آن‌ها نظیر «جدایی نادر از سیمین»، نقش کار و کارگر، محوری و موضوع اصلی نیست اما به نوبه خود بر آن بودند تا ادای دینی به این صنف آسیب‌پذیر جامعه داشته باشند.
به هر روی سینمای ایران به واسطه دغدغه و ذوق سینماگرانش همواره بر آن بوده تا در کنار سایر متعلقات آثار اجتماعی، موضوعات کار و کارگری را نیز به کانونی از تصاویر قصه‌گو بدل کند. که در این زمینه گامهای خوبی نیز برداشته است.
انتهای پیام/
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان